روزنگاری های دانشجویان تحقیقات آموزشی

هو المحبوب

حدود ساعت 11 صبح پس از حدود 10 کیلومتر پیاده روی از شهر مهران به مرز مهران رسیدیم. در راه به گروههایی از مردم برخورد کردیم که می گفتند برگردید که در مرز غلغله ای شده است. در راه مهران به مرز هم هر دو مسیر رفت و برگشت که هر کدام 2 باند داشت و خود شهر مهران ممملو از جمعیت بود.

به هر حال با دریافت چندین پالس منفی پای به چادر شهرداری تهران نهادیم. مقداری استراحت کردیم نماز ظهر را در آنجا خواندیم. جمعیت موج می زد. ایستگاههایی که چای، آب و گاهی غذا می دادند به همراه پخش مداحی ها و مرثیه ها توجه جمعیت را به خود جلب می کرد. فردی میکروفون را در دست گرفت که ظاهرا از مسئولین امر بود. می گفت: همینکه نیت زیارت کربلا را کردید کافیست. طرف عراقی به تعهدات خود عمل نکرده و برای انتقال مسافرین در عراق اتوبوسی وجود ندارد. شما به مشهد الرضا، به شلمچه، فکه و . . . بروید.  اما بعضی مردم انگار چیزی نمی شنیدند و همینطور منتظر نشسته بودند و برگشتی در کار نبود؛ البته برخی آن هم به صورت محدود بازمی گشتند تاازمرزهای دیگربروند ازشلمچه یا چزابه.

گروه 9 نفره ما هم مردد بود. 2 نفر از ما برای بررسی موضوع به آن طرف مرز (یعنی خاک عراق) رفتند. آنها چنین گزارش دادند که تا 2 کیلومتر مرز و آن طرف خاک عراق جمعیت موج می زند و چندین برابر اینجا آن طرف جمعیت است و تعداد زیادی هم پیاده به طرف شهرهای نزدیک به مرز در عراق حرکت کردند به این امید که از آن شهر وسیله نقلیه ای پیدا کرده و به عتبات بروند. تخمین آنها این بود که اگر 1000 دستگاه اتوبوس هم برسد احتمالا ممکن نیست که جمعیت آن طرف مرز را پاسخگو باشد.

ما تصمیم گرفتیم اگر ویزایمان را برای هفته بعد قبول کنند برگردیم و هفته بعد یعنی روز 28 صفر و شهادت امام رضا(ع) بیاییم؛ اما عوامل اجرایی چنین چیزی را نپذیرفتند و می گفتند تاریخ ورود شما به خاک عراق 19/9/93 می باشد و فقط همین تاریخ برای ما معتبر است. در این میان بانوان گروه ما یک جلسه گریه گرفتند که در بین خنده های ما یعنی آن موقع که ما به شوخی حرف برگشت می زدیم آنها جدا ارتباطی با کربلا و عباس بن علی به همراه نوایی که ایستگاه صلواتی پخش می کرد، برقرار کردند که اشک از دیده هاشان چون ناودان جاری بود. به هر حال ما هم نتوانستیم تاریخ ویزا را تغییر دهیم و با توکل بر خدا و توسل بر ائمه و اینکه فوق فوقش پیاده به کربلا برویم به سمت کربلا حرکت کردیم. البته از امن بودن جاده ها تردیدی به دل راه نمی دادیم.هم طرف ایرانی وهم عراقی مرز را به حال خود رها کردند وهر کسی می تونست بدون پاسپورت و ویزا رفت وآمد کند(ماهم حسرت آن 150هزار تومنی را خوردیم که صرف گرفتن ویزا برای هرنفرمان کردیم)  حدود 3 کیلومتری در خاک عراق رفتیم که دیدیم تریلرها و کامیونهای صلواتی عراقی منتظرمان بودند که ما را به نزدیکترین شهر عراق در مرز مهران یعنی "البدریه" و "کوت" ببرند.ما سوار یک تریلرشدیم وبه شهر البدریه رفتیم،شهر البدریه حدود15کیلومتری مرز بود.به محض پیاده شدن یک کارمند بهداری ما را به خانه خودش دعوت کرد ،ما9نفر به خانه اش رفتیم...

اگر بخواهم این سفر4روزه را بنویسم فکر کنم یه100صفحه ای بشه.

اما غرض من از نوشتن،یادآوری این نکته است که اربعین سید و سالار شهیدان(ع) بزرگترین تجمع شیعیان جهان است. در حدیثی از امام حسن عسکری(ع) آمده است که یکی از نشانه های یک شیعه، زیارت امام حسین(ع) در اربعین است و طبق روایتی از امام زمان(عج)، آن حضرت در هنگامه ظهور ندا می دهند: «ألا یا أهلَ العالَم، إنَّ جَدُّیَ الحُسَین قَتَلوهُ عَطشاناً......، ألا یا أهلَ العالَم إنَّ جَدِّی الحُسَین سَحَقوهُ عُدواناً.....».

یعنی ما شیعیان باید به واسطه اربعین حسینی که عظیم ترین تجمع شیعیان است، امام حسین(ع) را به عالم بشناسانیم تا زمانی که امام زمان(عج) ظهور کنند، مردم دنیا ایشان را به واسطه امام حسین بشناسند.

به امید دیدار همه شما سروران وعزیزان در اربعین سال بعد...